28η Ὀκτωβρίου 1940 - Τὸ «Ὄχι» ποὺ παραμένει ἐπίκαιρο.

 

28η Ὀκτωβρίου 1940

Τὸ «Ὄχι» ποὺ παραμένει ἐπίκαιρο.

Σήμερα γιορτάζει ὅλη ἡ Ἑλλάδα ! Ἦταν 28η Ὀκτωβρίου 1940, ὅταν ὁ τότε πρωθυπουργὸς Ἰωάννης Μεταξᾶς εἶπε τὸ ἱστορικὸ «Ὄχι» στὸ τελεσίγραφο τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας, ποὺ ἀπαιτοῦσε νὰ ἐπιτρέψουμε τὴν εἴσοδο τῶν στρατευμάτων της στὴν χώρα μας. Και ἔτσι ἡ Ἑλλάδα μπῆκε στὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολεμώντας ἡρωικὰ ἐναντίον τῶν ἰταλικῶν δυνάμεων στὴν Πίνδο καὶ τὴν Ἀλβανία. Ἡ ἡμέρα αὐτὴ ἔμεινε στὴν ἱστορία ὡς σύμβολο ἀντίστασης, ἐλευθερίας καὶ ἐθνικῆς ἀξιοπρέπειας.

Τὸ ἡρωικὸ «Ὄχι» ποὺ ἀντηχεῖ μέχρι σήμερα.

Τὸ ἡρωικὸ «Ὄχι» ἀντήχησε στὰ βουνὰ τῆς Πίνδου, μέσα ἀπὸ τὶς φωνὲς καὶ τὶς θυσίες τῶν Ἑλλήνων στρατιωτῶν πού, κάτω ἀπὸ ἀντίξοες συνθῆκες, μὲ αὐταπάρνηση καὶ τὴν πίστη τους στὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὴν σκέπη τῆς Παναγίας, ἔδωσαν τὴ ζωή τους γιὰ τὴν πατρίδα.

Κι ὅμως, αὐτὸ τὸ «Ὄχι» παραμένει ἐπίκαιρο καὶ ἐπιτακτικὸ ὅσο ποτέ.

Ἡ Ἑλλάδα σήμερα βιώνει τὶς δικές της προκλήσεις σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς, στὴν ἐξωτερικὴ καὶ ἐσωτερικὴ πολιτική, στὴν ὑγεία, στὴν παιδεία, στὴν δικαιοσύνη στὴν ἐρήμωση τῶν χωριῶν μας κλπ . . . Οἱ δυσκολίες τῶν τελευταίων χρόνων ἔχουν φτάσει στὸ ἀπροχώρητο. Ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχὴ ἀντιφάσεων ὅπου τὸ παράλογο παρουσιάζεται ὡς λογικό.

Ὀγδόντα πέντε χρόνια μετά, οἱ μάχες δὲν δίνονται πιὰ μὲ ὅπλα στὰ χαρακώματα. Δίνονται στὰ νοσοκομεῖα, ὅπου τὸ προσωπικὸ ἀγωνίζεται νὰ σταθεῖ στὶς ἀπαιτητικὲς περιστάσεις, στὰ σχολεῖα ποὺ λειτουργοῦν μὲ ἐλλείψεις, στὶς οἰκογένειες ποὺ παλεύουν νὰ τὰ βγάλουν πέρα ὡς τὸ τέλος τοῦ κάθε μῆνα. Στὴν ἐρήμωση τῆς ἑλληνικῆς περιφέρειας καὶ τῶν ἀκριτικῶν περιοχῶν, ὅπου οἱ φρουροὶ τῶν συνόρων μας λιγοστεύουν, ἀνοίγοντας ἔτσι τὸν δρόμο στὴν προσπάθεια παράνομων εἰσβολέων νὰ περάσουν στὴ χώρα, ἕνα φαινόμενο ποὺ ἀπειλεῖ ὄχι μόνο τὰ σύνορα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐθνική μας συνοχή.

Ὁ Ἕλληνας ἐξακολουθεῖ νὰ δίνει τὴν δική του μάχη , πιὸ σιωπηλή, ἀλλὰ ἐξίσου σκληρή. Μὲ μία πολιτεία ποὺ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον καταδυναστεύει παρὰ συνδράμει τὸν Ἕλληνα.

Ἡ 28η Ὀκτωβρίου δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ γιορτή.

Ἡ 28η Ὀκτωβρίου δὲν εἶναι μόνο μιὰ ἡμέρα παρελάσεων καὶ γαλανόλευκων σημαιῶν. Εἶναι μιὰ ὑπενθύμιση πὼς ἡ ἐλευθερία καὶ ἡ ἀξιοπρέπεια δὲν χαρίζονται — κερδίζονται καθημερινά. Κι αὐτὸ ἰσχύει ὄχι μόνο ἀπέναντι σὲ ἐχθρούς, ἀλλὰ καὶ ἀπέναντι σὲ συνθῆκες ποὺ δοκιμάζουν τὸ φρόνημά μας.

 Ἕνα νέο «Ὄχι» γιὰ τὴ σημερινὴ Ἑλλάδα.

Ὅταν οἱ νέοι φεύγουν στὸ ἐξωτερικὸ γιὰ νὰ βροῦν προοπτική, ὅταν οἱ ἡλικιωμένοι ζοῦν μὲ ἀγωνία γιὰ τὸ αὔριο, ὅταν ἡ ἐλπίδα μοιάζει πολυτέλεια, τότε χρειάζεται ξανὰ ἕνα «Ὄχι». Ἕνα «Ὄχι» σὲ ὅλα ὅσα μᾶς μικραίνουν. Ένα «Ὄχι» στὴν ὑποβάθμιση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Πρέπει ἡ χώρα μας νὰ σταθεῖ ξανὰ στὰ πόδια της, μὲ ἀξιοπρέπεια καὶ ἑνότητα.

Κάποτε οἱ Ἕλληνες πολεμοῦσαν ἀνεξαρτήτως πολιτικῶν πεποιθήσεων, κάτω ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ σημαία .Σήμερα πρέπει νὰ ἀποτινάξουμε τὸ κομματικὸ σαράκι ποὺ ἔχει γίνει δεύτερη φύση μας. Νὰ βρεθοῦμε ὅλοι μαζί, ἑνωμένοι κάτω ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ σημαία καὶ τὴν σκέπη τῆς Παναγίας μας. Νὰ ποῦμε ἕνα μεγάλο Ὄχι στοὺς κομματικοὺς μηχανισμοὺς, ποὺ μὲ παροχὲς καὶ ἐξαγορὰ ψήφων μας κρατοῦν ὑποταγμένους.

Τὸ πνεῦμα τοῦ 1940 μᾶς δείχνει τὸν δρόμο.

Ἡ ἱστορία δὲν ὑπάρχει γιὰ νὰ τὴν θαυμάζουμε ἀπὸ μακριά, ἀλλὰ γιὰ νὰ μᾶς καθοδηγεῖ. Τὸ πνεῦμα τοῦ 1940 μᾶς θυμίζει ὅτι, ἀκόμη κι ἂν ὅλα φαίνονται χαμένα, ὑπάρχει πάντα χῶρος γιὰ ἐλπίδα — ἀρκεῖ νὰ σταθοῦμε μαζί.

Ἂν τότε οἱ Ἕλληνες, χωρὶς μέσα καὶ ἐφόδια, κατάφεραν νὰ γράψουν ἱστορία, μὲ μόνη ἐσωτερική τους πανοπλία τὴν πίστη στὸν Θεό,γιατί νὰ μὴν μποροῦμε κι ἐμεῖς σήμερα νὰ ξαναγράψουμε τὴν δική μας;

Χρειάζεται νὰ ποῦμε «Ὄχι» στὴν λήθη, στὸν ὠχαδερφισμό, στὴν ἀπογοήτευση. Γιατί ἡ Ἑλλάδα δὲν νικήθηκε ποτὲ ἀπὸ ὅπλα — κινδύνεψε μόνο ὅταν ξέχασε ποιά εἶναι.

Αἰκατερίνη Νούλα Ἐκπαιδευτικὸς Πληροφορικῆς